zaterdag 20 juni 2015

Geef mij nu je angst ....

Iets met een confrontatie 
Maar ook iets met angst

Mijn verzekering wil mij gaan laten keuren door een verzekeringsarts. Helemaal prima natuurlijk. De verzekering heeft er recht op om alles qua mijn gezondheid te weten en mij te laten keuren als zij dat nodig achten. 

Geen probleem. Ik besodemieter jullie niet, dus kom maar op met die keuring. 

Alleen de brief die ze naar deze verzekeringsarts (hoe onafhankelijk is de beste man) willen sturen maakt mij woest!Deze staat vol vreselijke onwaarheden (zo zou ik volgens deze brief 103% schoren op een inspanningsproef terwijl die 58% was 2 jaar geleden) en veel meer onzin. 
Verder zegt deze brief, tussen de regels door, dat ik misbruik maak van mijn verzekering. 

Maar goed. Daar gaat deze blog niet over. Het gaat over de consequenties van deze brief. 

Ik ben dus druk met het op een rijtje zetten van mijn klachten, hoe mijn dag er uit ziet, welke medicijnen ik slik, bij welke specialisten ik onder behandeling ben, welke onderzoeken gedaan zijn en welke diagnoses de verschillende specialisten gesteld hebben en welke behandelingen ik gevolgd heb met welk resultaat. 

Ik kreeg de tip om een FML (Functionele Mogelijkheden Lijst) lijst in te vullen Kennelijk gebruiken keuringsartsen deze FML (Fuck My Life) lijst om te beoordelen welk werk ik nog wel of niet zou kunnen doen. 

Dus probeer ik te begrijpen wat daar staat en vul ik ook deze stapje voor stapje in. En opeens bekruipt mij een vreselijk onbestemd, onveilig gevoel. Stel nou dat Bar op een dag bedenkt dat hij een leuker iemand kan vinden dan mij (kan het mij niet voorstellen, maar toch?). Stel dat hij met die ander samen gaat lopen en mij niet meer als DE vriendin wil hebben. Wat dan?

Zou ik, als het recht niet zegeviert en de verzekering wint, mijn zelfstandigheid kunnen behouden? Het is een besef dat opeens binnenkomt. Ik lees zo veel vreselijke verhalen van medeschuitjegenootjes die volgens het UW van de V 40 uur per week kunnen werken. En dus geen cent ontvangen. Wat dan?

Kan ik alleen wonen en alles blijven regelen zoals ik dat nu doe (denk hierbij aan mijn werkster, alles online bestellen en laten bezorgen, enz.). Ik heb geen ouders meer waar ik eventueel op terug zou kunnen vallen. Die zouden mij sowieso in huis nemen. Blind.

Die angst slaat mij, sinds ik bezig ben met alle lijsten en mijn klachten en beperkingen onder elkaar zie staan, om het hart. 


Reële angst?


maandag 8 juni 2015

Wat werkt voor mij

Iets met medicijnen
Maar ook iets met het beste medicijn ben jij

Zo nu en dan vragen mensen mij wat ik doe of gebruik om mijn klachten te verminderen. Of om mijn klachten beheersbaar te houden. Buiten de bètablokkers zodat mijn hart gemiddeld geen 115 keer per minuut slaat (over 24 uur gemeten), Clonidine voor een betere doorbloeding, Cymbalta voor de zenuwpijnen, één keer per week een traktatieavond ... De avond dat ik een halve slaappil mag nemen van mezelf en hoge dosering Magnesium tegen verkrampingen is er één ding wat voor mij het beste werkt. Nou ja, eigenlijk twee dingen.

1. Stop met vechten. Onderga en accepteer.
Vechten kost energie. Helemaal als je voor onmogelijke doelen vecht. Kijk naar wat je nog wel kan ... Hoe weinig dit ook is en ga daar dan vol voor. Leef in het moment. Niet in het verleden of in de toekomst. Sta stil bij het moment waar je je in bevindt en geniet daar met meer dan volle teugen van. Aan de andere kant: Herleef je herinneringen en verheug je op wat er in de toekomst ligt. 

2. Zeg NEE. Kies ten alle tijden voor jezelf. 
Ook sociale verplichtingen doe je omdat jij dat wilt. Dan stap je bewust door je grenzen heen en dat is ok, maar als het het niet waard is. Zeg NEE. En verontschuldig je niet als je een keer (of vaker jammer genoeg) niet die afspraak na kan komen. Het is voor mij net zo vervelend als voor jou dat ik niet kan komen. Misschien zelfs wel vervelender want ik voel me klote. Ik spreek met mensen af omdat ik dat wil. 

ME is niet te genezen, die hoop heb ik al lang laten varen. Maar .... Ik kan prima leven met mijn ME. Mis (te) veel, maar het leven is het nog meer dan waard om geleefd te worden. Mijn leven zeker! En dat is dan maar 10% kan van wat een gezond mens kan .... Die 10% zijn waanzinnig fijn om te be- en doorleven! Die 10% voelen dus zeker als meer! Beter 10 waanzinnige procenten dan 90 bagger procenten.

Dus: Houd van het leven ... Het leven houdt van jou!



vrijdag 5 juni 2015

GPK

Iets met confronterend
Maar ook iets met het beestje soms een andere naam geven

Vandaag ‘mocht’ ik mijn GPK (Gehandicapten ParkeerKaart) ophalen. Heftig en fijn tegelijkertijd. 

Heftig want ik krijg hem gewoon. Ik ben volgens de keuringsmeneer gehandicapt genoeg om, zonder brieven van artsen o.i.d., deze kaart te krijgen.

Fijn omdat het mijn wereld weer groter maakt. 

Nu rijd ik vaak niet naar plekken waar ik best naartoe zou willen of kunnen omdat ik dan bang ben dat ik daar dan mijn auto niet kwijt kan. Dit is nu niet meer nodig. Ik weet nu dat ik overal (nou ja, bijna overal) mijn auto kwijt zal kunnen. 

Als ik naar het ziekenhuis moet. En dat moet ik wat vaker dan wat anders ;) Dan hoef ik niet meer een half uur extra uit te trekken om te wachten tot iemand weg gaat. Dit is niet bij alle ziekenhuizen nodig, maar bij sommigen is de afstand te groot. 

Vandaag noemde een medeschuitjegenootje de GPK een Gelukkige Plek Parkeerkaart en daarmee slaat zij toch eigenlijk wel de spijker op zijn kop. Gelukkig kan ik er zeker van zijn dat er een Plek voor mij is om mijn auto te parkeren, dankzij mijn Kaart.


En dus .... Dus omarm ik mijn GPK en ga genieten van de mooie momenten die deze mij gaat opleveren.