Iets over bewegen is gezond
Maar ook iets met een bruine boterham is dat ook
Ik lees de laatste tijd veel vreselijke verhalen over medeschuitjegenotjes die letterlijk in de kou gezet worden. Ik snap dat het lastig te bevatten is wat een inspanningsintolerantie is en; Nog lastiger ..... Dat ME patiënten (onder andere) dit hebben.
Vaak genoeg loop ook ik tegen artsen / fysiotherapeuten / beoordelaars aan die roepen: "Bewegen is gezond. Je moet er even doorheen."
Ik pareer die opmerkingen altijd als volgt:
Stel dat ik een glutenintolerantie heb; Bestaat de behandeling dan ook uit het feit dat ik vandaag 1 bruine boterham moet eten, morgen 2, enz. Dat ik er "even" doorheen moet?
"Natuurlijk niet" is dan altijd te reactie. Waarop ik mij hardop afvraag waarom, als er iemand komt eten met een glutenintolerantie ik zonder na te denken glutenvrij kook en dat er tegen mij, met een aantoonbare inspanningsintolerantie wordt gezegd dat bewegen gezond voor mij is en ik er "even" doorheen moet.
10 van de 10 keer staat de goede man (het zijn bij mij alleen nog maar mannen geweest) met een mond vol tanden. Stamelt nog dat bewegen voor iedereen gezond is en druipt dan af. 1-0 voor Miek al had ik deze wedstrijd liever niet gewonnen.
Het is ook bijna niet uit te leggen. Laat staan er mee leven. Want ook ik leid liever een leven zonder beperkingen. Een leven dat bestaat uit werk, sporten, leuke dingen doen, enz. Zonder de PEM die mij na iedere activiteit om de oren mept.
En dus lieve mensen. Als jullie mij zien 'stralen', leuke dingen doen, een beetje werken, gesprekken voeren. Realiseer je dat ik daar eigenlijk intolerant voor ben. Dat het hebben van een inspanningsintolerantie voor mij betekent dat ik na de inspanning er letterlijk ziek van word. Ziek ziek noem ik dat. Gelukkig kan ik wel een bruine boterham eten. Dat dan weer wel.
woensdag 28 februari 2018
woensdag 3 januari 2018
Overprikkeling KAPPEN NOU!
Iets met dat het ok is dat ik ziek ben
Maar ook iets met dit symptoom is niet OK
Dat ik ziek ben heb ik redelijk geaccepteerd. Ik lig 9 van de 10 dagen reserve en heb mij er bij neergelegd dat ik kennelijk niet goed genoeg ben voor een basisplaats in het leven. Hoe hard ik ook train, anderen zijn 'gewoon' beter.
Sinds een half jaar heb ik echter een symptoom er bij gekregen die ik NIET kan accepteren; Overprikkeling.
Ik leef van gezelligheid! Ik heb het zo nu en dan vreselijk nodig om het reserve liggen vol te houden. Leuke avondjes met gezellig mensen, maar .....
Ik merk dat ik vaker en vaker overprikkeld raak. Kinderen die spelen, zingen, roepen. Volwassenen die enthousiast zijn en na een borrel of 3 harder gaan praten. Of mensen die met iets tikken tegen iets anders. Het komt zo VRESELIJK hard binnen dat ik op wil staan en weg wil rennen. Hoe vermoeider ik ben; hoe harder prikkels binnenkomen. En ik kan en mag niet verwachten dat kinderen en volwassenen muisstil zijn voor mij. Of aan kunnen voelen wanneer ik deze prikkels wel of niet kan handelen.
Ik worstel mij door zo'n avond heen en probeer niet uit te vallen. Want tegen iemand zeggen: Jij veroorzaakt te veel prikkels voor mij voelt als iemand afwijzen. En ik ben juist in jouw omgeving omdat ik jou leuk en lief vind.
Ik vind dit een dilemma waar ik vreselijk verdrietig van word.
Een symptoom waar ik niet mee wil leven.
Want hoe ga ik hier mee dealen?
Antidepressiva zouden een oplossing kunnen zijn, maar ik haat hoe ik mij voel als ik die troep (Sorry voor de mensen die niet zonder kunnen; Ik bedoel het niet rot) slik.
De ene keer gaat het beter dan de andere keer. De ene keer kan ik alle prikkels beter filteren dan de andere keer.
Dus lieve mensen: Vergeef mij als ik opeens niet lief of aardig uit de hoek kom doordat ik overprikkeld ben. Ik ben het liever niet. Maar zo nu en dan wint de ME en niet ik :(
En ..... Ik kan en wil jou niet afwijzen. Al zal ik moeten gaan leren dat ik jou niet afwijs, maar dat het ok is om aan te geven dat het niet goed gaat. En dus dat ik aan zal moeten geven waar ik last van heb. Anders geef ik iemand niet eens de kans om rekening met mij te houden. Als hij of zij dat wilt.
Maar ook iets met dit symptoom is niet OK
Dat ik ziek ben heb ik redelijk geaccepteerd. Ik lig 9 van de 10 dagen reserve en heb mij er bij neergelegd dat ik kennelijk niet goed genoeg ben voor een basisplaats in het leven. Hoe hard ik ook train, anderen zijn 'gewoon' beter.
Sinds een half jaar heb ik echter een symptoom er bij gekregen die ik NIET kan accepteren; Overprikkeling.
Ik leef van gezelligheid! Ik heb het zo nu en dan vreselijk nodig om het reserve liggen vol te houden. Leuke avondjes met gezellig mensen, maar .....
Ik merk dat ik vaker en vaker overprikkeld raak. Kinderen die spelen, zingen, roepen. Volwassenen die enthousiast zijn en na een borrel of 3 harder gaan praten. Of mensen die met iets tikken tegen iets anders. Het komt zo VRESELIJK hard binnen dat ik op wil staan en weg wil rennen. Hoe vermoeider ik ben; hoe harder prikkels binnenkomen. En ik kan en mag niet verwachten dat kinderen en volwassenen muisstil zijn voor mij. Of aan kunnen voelen wanneer ik deze prikkels wel of niet kan handelen.
Ik worstel mij door zo'n avond heen en probeer niet uit te vallen. Want tegen iemand zeggen: Jij veroorzaakt te veel prikkels voor mij voelt als iemand afwijzen. En ik ben juist in jouw omgeving omdat ik jou leuk en lief vind.
Ik vind dit een dilemma waar ik vreselijk verdrietig van word.
Een symptoom waar ik niet mee wil leven.
Want hoe ga ik hier mee dealen?
Antidepressiva zouden een oplossing kunnen zijn, maar ik haat hoe ik mij voel als ik die troep (Sorry voor de mensen die niet zonder kunnen; Ik bedoel het niet rot) slik.
De ene keer gaat het beter dan de andere keer. De ene keer kan ik alle prikkels beter filteren dan de andere keer.
Dus lieve mensen: Vergeef mij als ik opeens niet lief of aardig uit de hoek kom doordat ik overprikkeld ben. Ik ben het liever niet. Maar zo nu en dan wint de ME en niet ik :(
En ..... Ik kan en wil jou niet afwijzen. Al zal ik moeten gaan leren dat ik jou niet afwijs, maar dat het ok is om aan te geven dat het niet goed gaat. En dus dat ik aan zal moeten geven waar ik last van heb. Anders geef ik iemand niet eens de kans om rekening met mij te houden. Als hij of zij dat wilt.
Abonneren op:
Posts (Atom)