vrijdag 24 mei 2013

Roofbouw


Iets met roofbouw plegen en vakantie.

Waar mijn lief altijd helemaal bijkomt en lekker uitrust op vakantie, pleeg ik roofbouw op mijn lijf tijdens de vakantie. Alle meds worden uit de kast getrokken en in mijn lijf gepompt om te proberen het vol te houden. Die paar weken in het jaar pleeg ik roofbouw op mijn lijf, maar ik kan je vertellen: Het is het waard!

Het grote bijkomen en herstellen begint voor mij na de vakantie. Als ik weer thuis ben en de bank weer mijn beste vriend is. Tot mijn fotoboeken er zijn, dan zijn dat mijn beste vrienden. Iedereen is verplicht ze te bekijken. 

Is het uit te leggen dat je 90% afgekeurd bent en wel op vakantie kan?

Vanmorgen hadden mijn lief en ik het daarover en ja. Ik vind het gemakkelijk uit te leggen. Als ik een inspanning lever, dan krijg ik PEM. Soms dezelfde dag, soms een dag later en soms ook wel 2 dagen later. Die PEM is ruk! Een zware griep hebben zonder koorts, zo voelt dat. En bijna nog irritanter is de brainfog. Dat je niet meer normaal kan na denken (voor zover ik dat al kan). Tijdens mijn vakantie slik ik zware pijnstillers om de pijn te onderdrukken en pomp ik mezelf vol met B12. Zodra ik thuis ben, stop ik daarmee om mijn lijf de kans te geven te ‘herstellen’. 

Ook tijdens vakantie word ik zo nu en dan compleet geveld door de PEM en kan ik niet meer. Dan vervallen alle activiteiten en doe ik helemaal niets. Daardoor mis ik een hoop, maar nog steeds zie ik zo verschrikkelijk veel. 

En zo is het ook m.b.t. werken. Ik kan de inspanning leveren, maar weet niet wanneer ik dan de straf krijg. De straf die mij verlamd en die er voor zorgt dat je echt niet meer kan functioneren. Hoe graag ik dit ook zou willen. En leg dat maar eens uit aan klanten of je baas. Dat je oprecht niet aan kan geven wanneer je, zeg even, 2 uur kan werken.

Vandaag? Morgen? Overmorgen? 

Vroeger snapte ik het ook niet. Dat mensen die niet kunnen werken omdat ze ziek zijn, wel op vakantie konden. Of andere leuke dingen konden doen. Nu ik zelf aan deze kant zit snap ik het als geen ander. Raar dat je vaak eerst dingen mee moet maken voor je er echt een oordeel over kan geven. 

Ondertussen geniet ik van mijn vakantie :)

Ps ... Dit is geen blogje omdat ik vind dat ik het uit moet leggen, maar omdat ik het wil uitleggen ;)

maandag 13 mei 2013

Reizen

Iets met willen reizen.
Ziek of niet.

Dat ik een eigenwijs mens ben, dat weet ik. 
Dat ik het lastig vind om met beperkingen om te gaan ook.
Dat ik precies doe wat ik wil is ook bekend.

En dus boekte ik een jaar geleden een reis. Een hele mooie reis, althans ... dat hoopte ik. Mijn lief wilde graag naar Afrika en dus werd het Afrika. Ieder jaar wil ik met mijn lief op huwelijksreis. Daarom trouwen we niet, want dan mag je maar 1 x op huwelijksreis. 

Dit jaar NamibiĆ«, Botswana en Zuid Afrika. 
We zijn nu ruim een week onderweg en redden het prima. Ziek of niet. Ok, je ziet een stuk minder omdat je veel (ik noem ze) keuteldagen in moet plannen, maar je ziet eens wat anders dan het uitzicht vanaf je bank ;) Gisteren hebben we een record gebroken. We gingen pas om 21:00 uur naar bed ;)

Mijn MEbuik laat letterlijk sporen achter langs de weg, maar ik ben er. En doe het. Ik reis samen met mijn lief door NamibiĆ«. Een schitterend land waar je kilometers lang geen mens tegenkomt. Gisteren zijn we 4 auto's tegengekomen op een rit van 350 kilometer. Een land waar je na iedere bocht getrakteerd wordt op een ander, adembenemend uitzicht. Waar we in lodges verblijven die zo verschrikkelijk mooi liggen. En waar we heerlijke dagen doorbrengen met een boekje, ons vakantiedagboek en .... als er wifi is, social media. 

Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik geluk heb! Geluk dat ik een lief heb die met liefde rekening met mij wil houden. Geluk dat ik business class kan vliegen waardoor ik dit kan doen. Geluk dat ik dit nog kan. Kortom: Ik ben een gelukkig mens!