To take a pill or not to take a pill

Iets met dat het zwaar valt

Maar ook iets met niet daarvoor weglopen

Een maand geleden had ik een afspraak bij mij nieuwe huisarts. Samen met de apotheekmevrouw vonden zij dat ik veel te veel zware medicijnen slik voor mijn leeftijd.

Mijn nieuwe huisarts noemt zichzelf een progressieve huisarts moet je weten.

Dus zat ik daar en zag ik mijn handjes in te nemen pillen per dag teruggebracht worden tot uiteindelijk 3 pillen. Van 19 pillen naar 3.

Tuurlijk! Ik houd wel van een uitdaging.

Dus begon het afbouwen.

Tussendoor langs bij de cardioloog in het LUMC en die is van mening dat ik al veel te lang een veel te hoge dosering bètablokkers slik. “Bouw maar af.”

Tuurlijk! Ik houd wel van een uitdaging.

Dus bouw ik braaf af! Ik ga van 19 pillen per dag naar 2.

Twee ja.

TWEE JA!

Gisteren weer terug bij mijn progressieve huisarts.

“Hoe voel je je?”

Ik heb mij beter gevoeld, maar …. Wil dit afbouwen een kans geven.

Want …. Slik pas sinds afgelopen zaterdag die nu 2,5 pillen per dag in plaats van de oorspronkelijke  19. Zullen we het nog een maand aankijken?

Hij vind mij dapper.

Ik wil DE uitdaging aan.

Hij zegt dat hij mijn aanpak waardeert.

Ik wil mijn lijf de kans geven om zelf ‘op te starten’. Om te kijken of dat gebeurt.

Samen wachten wij het af en kijken wij het aan.

4 Juli mag ik terug naar mijn huisarts.

En ….. Vanaf aanstaande vrijdag ben ik bètablokkerloos.

18 juni een 24-uurs ECG en 5 juli de uitslag.

Tussendoor nog even langs de neuroloog en de maag darm lever specialist.

En natuurlijk het gevecht met de verzekering!

My life rocks!

Reserve liggen

Iets met geduld hebben
maar ook iets met GEEN geduld willen hebben

Ik lig reserve te liggen. 
Ik lig, tijdens mijn reserve liggen, na te denken over hoe het een jaar geleden was. 
Ik kom, tijdens het reserve liggen, tot de conclusie dat mijn ziek zijn verergerd is.
Ik realiseer mij, tijdens het reserve liggen, dat deze langere periode van reserve moeten liggen mijn neus aan het uitkomen is. 
Ik probeer, tijdens mijn reserve liggen te bedenken waar dit door komt.
Deze verslechtering. 

Is het mijn RevaliDinges?
Is het het afbouwen van 90% van mijn medicijnen?
Zijn het alle artsen die van alles van mij willen?
Is het het gezien dat weer speelt met mijn verzekeringsmaatschappij? 
Is het het tegenstrijdige rapport dat mijn keuringsarts geschreven heeft en waartegen in weer in verweer moet?
Of is het gewoon zo dat ME, Lyme en de Co Infecties die mijn lijf bevolken kindjes krijgen. 
Kindjes die mijn lijf vullen met hun pijn en uitputting.

Of ligt 'het' gewoon aan mij?
Ben ik mijn ziek zijn even zat?
Wil ik graag weer reserve kunnen staan in plaats van liggen.
Of, nog beter, een basisplaats opeisen in het team wat leven heet.
Leven dat bestaat uit werken, sporten, op avontuur gaan en nieuwe ervaringen opslaan in een invoelbare rugzak. 
Een rugzak die ik gemakkelijk kan tillen. 
Omdat ik sterk genoeg ben! 

Wat een sip blogje zeg!
Ik zit het even snel terug te lezen en realiseer mij dat ik belangrijke dingen vergeet.
Mensen die mijn beperkingen zien, soms zelf voelen en er alles aan willen doen om het voor mij dragelijker te maken. 
Mensen die ten alle tijden naast mij staan. Nou ja zitten of liggen. 
Mensen die geven, zonder wat terug te verwachten. 
Mensen die mij lief hebben. Om wie en wat ik ben. 

En dus ..... Dus laat ik mij omarmen door dit leven. 
En koester ik de warme, bijzondere en zeker fijne dingen die ik met jullie mag en kan delen. 
Vier ik ieder feestje wat gevierd kan worden. Al schreeuwt mijn lijf NEE! 
Geniet ik van de kaartjes, hapjes, lieve berichtjes op Facebook en twitter. 
Kortom; Leef ik mijn leven en probeer altijd naar het positieve te kijken. 
Stop ik kleine geluksmomentjes in mijn rugzak, die gelukkig niet te zwaar wordt om te tillen. 

Maar soms
Soms is dat even lastig! 
Gelukkig maar even!