Iets met een keurginsarts die wat vindt
Maar ook iets met een arbeidsdeskundige die heel iets ander
vindt.
Keuring op keuring op discussie op uitleg vragen op spanning
en nog meer spanning. Zoals jullie weten ben ik sinds 2011 in discussie met
mijn verzekeraar. De verzekeraar wil stoppen met mij uitbetalen omdat dat de
winst drukt.
En dus heb ik een veel te dure advocaat in de arm moeten
nemen om mij bij te staan. Om mij te vertegenwoordigen.
1 maart 2016 reed lieve Marije mij naar Berlicum voor mijn bezoek
aan DE keuringsarts. Waarom mijn lief dat niet deed? Omdat ik vind dat hij niet
alles hoeft te weten en ik mij realiseerde dat ik daar echt met mijn billen
bloot zou moeten.
18 april kregen mijn advocaat en ik de concept rapportage.
Een rapportage die vol staat met tegenstrijdigheden. Een paar voorbeelden:
“Haar huidige inbreng bestaat uit 2 uur in de week, verdeeld
over de week.”
“Ze vertelt dat het volhouden van de werkuren steeds meer
moeite kost.”
Vervolgens noemt de man al mijn klachten en beperkingen op.
Daarna zegt hij:
“De
klachtenpresentatie is authentiek, zeker niet theatraal en zonder aanwijzingen
voor aggravatie. Ze lijkt daarbij haar klachten te rationaliseren en haar
gevoelen daarbij (zo veel mogelijk) niet toe te laten. Toch is er onderliggend
wel degelijk sprake van lijdensdruk.”
OK, dus ik lieg niet, overdrijf niet, rationaliseer mijn
klachten. Tot zo ver klopt wat er staat.
“Persoonlijk functioneren:
Betrokkene is aangewezen op werkzaamheden zonder veelvuldige
deadlines of productiepieken. Tevens werkzaamheden waar geen langdurig hoog
handelingstempo is vereist.“
Als communicatie-adviseur is bovenstaande precies wat het
uitoefenen van je vak inhoudt.
“Dynamische handelingen:
Er bestaan MATIGE
beperkingen t.a.v. zwaardere fysieke en/of energetische belastende
werkzaamheden.”
Uren uitbouwen? HOE DAN?
“Prognostisch verwacht ik op korte termijn weinig
veranderingen. Indien betrokkene erin slaagt (en de kans krijgt) haar
activiteitenniveau heel geleidelijk uit te breiden, voorzie ik wel kansen op
verbetering van de klachten en belastbaarheid. Gelet op het beloop de afgelopen
jaren alsmede het (grotendeels) falen van eerder trajecten, ben ik echter
terughoudend inzake de prognose. Ik zie daarbij momenteel eigenlijk geen
concrete andere behandelopties.”
Zoals mijn advocaat als ik vonden het een keuringsrapport
waarbij het er op lijkt dat zowel de verzekeringsmaatschappij als ik tevreden
gesteld wilden worden. Het leek er op dat hij niet echt een klap met de hamer
wil / durft te geven.
Gisteren kwam er een arbeidsdeskundige langs. Dit is geen
arts en moet aan de hand van het keuringsrapport gaan bepalen hoeveel % ik
afgekeurd zal worden.
De man is een ervaren
arbeidsdeskundige en even kort door de bocht waren zijn reacties:
“Nemen ze je daar wel serieus?”
“Dit rapport (hij had het concept gekregen in plaats het
definitieve rapport / slordig) is raar en niet consequent.”
“Het deel m.b.t. de matige beperkingen m.b.t. dynamisch
handelen is een PROBLEEM.”
Op mijn vraag of het geen uitdaging was, was zijn antwoord
heel stellig: “Nee, een probleem.”
Hij moet mij aan de hand van dat deel een % geven. Hij vindt
mij 100% arbeidsongeschikt (SLIK en tranen) en dat mag hij niet doen.
En dus?
Dus gaat het gevecht weer door!
Hij gaat de verzekeringsmaatschappij vragen of hij contact
op mag nemen met de keuringsarts.
Mijn mening? En die heb ik uiteraard uitgesproken is dat de
keuringsarts echt niet opeens gaat zeggen dat de arbeidsdeskundige gelijk
heeft. Dit rapport is zijn mening. Hij is hier dik voor betaald en toegeven dat
het een vreemd, tegenstrijdig rapport is gaat hij niet doen.
Wordt dus weer vervolgd.
De spanning blijft hangen.
Helemaal omdat hier zo vreselijk veel vanaf hangt.
