dinsdag 7 april 2015

Time to move

Iets met willen
Maar ook iets met het bijna niet volhouden

Een eigen huis …. Een plek onder de zon …. En altijd iemand in de buurt van wie je houden KAN ….

Verhuizen.
Verhuizen als je niet gezond bent.
Geen goed idee, maar wat moet, dat moet.

Sinds de dag dat we de sleutel hebben zit ik steeds vroeger beneden op de bank met mijn bakkie koffie voor me uit te staren en mij af te vragen waarom?
Sinds de dag dat we de sleutel hebben heb ik letterlijk geen rust in mijn kont en ben ik constant bezig met van alles en nog wat.
Sinds de dag dat wij de sleutel hebben coördineer ik, bestel ik, pak ik in, pak ik uit, check ik toch nog een keer of het wel goed in- of uitgepakt is, check ik of de lieve mensen die mij komen helpen dit ook nog weten …. En dat weten ze en rijd ik naar de winkels die ik HAAT. Bouwmarkten enzo.

Deze sleutel hebben we nou een week en ik ben tot op mijn laatste draadje versleten.
En dus tel ik af!
Nog 12 dagen Miek, nog 11 dagen Miek, nog 10 dagen Miek, nog 9 dagen Miek, nog 8 dagen Miek, nog 7 dagen Miek en nu staat de stand op nog 6 dagen Miek.

Afgelopen zaterdag hadden we zo veel lieve mensen die ons hielpen dat onze BetonMaarKindvriendelijkeTuin veranderd is in een groene oase.
Toen ik naar ons oude huis reed, deed mijn lijf zo veel pijn dat de koppeling en het rempedaal intrappen al maakte dat ik zat te schelden in de auto.

MAAR …. Ik loop, ondanks de pijn met een GROTE glimlach op mijn gezicht.
Omdat onze BetonMaarKindvriendelijkeTuin in één middag veranderd is in een GROENE OASE.
Omdat iedereen meer dan zijn of haar schouders onder al het werk gezet hebben.
Omdat onze buren met liefde voor ons gezorgd hebben die dag.
Omdat de eerste vogelhuisjes al hangen.
Omdat ik iedere dag dat ik ons nieuwe huisje binnenloop verrast word door lieve kaartjes.
Omdat ons huisje een echte BellVilla aan het worden is.

En dus …. Dus houd ik de moed er in en slik nog een Celebrexje. Of 2.
Omdat het het waard zal zijn.


Nog 6 dagen Miek!

donderdag 2 april 2015

Dwangbuis

Iets met willen
Maar ook iets met niet kunnen

Mijn ‘ziek zijn’ heb ik best goed geaccepteerd.
Toen ik gisteren op de massagetafel lag, kon ik vanuit mijn tenen zeggen dat ik een mooi leven heb. En dat heb ik ook.

Sinds gisterenavond voelt mijn ‘ziek zijn’ alsof ik in een dwangbuis zit.
Ik wil zo graag zo veel doen. Onze nieuwe BellVilla opknappen en ZELF daar samen met mijn lief ons paleisje van maken.

Maar ja … mijn ME of Lyme of de co infecties of allemaal maken dat ik het gevoel heb dat ik vast zit. 3 uur en 2 minuten slapen is voor een gezond mens al te weinig. Tel daar wat nachtjes bij op met maximaal 5 uur slaap per nacht, een uitgeput lijf en een hoofd dat vol zit met dingen die ‘moeten’. De uitkomst wil ik niet weten!

En het erge is …. Ik doe het zelf en wil het dus zelf. Kan op dit moment mijn rust niet vinden en mijn plekje is niet duidelijk. Ik woon nog hier, maar daar staat een nieuw woonplekje.

Ik weet precies waar dit vandaan komt. Als ex-pat kind reisde ik de wereld rond en wortelen bestond gewoonweg niet. Na 2 jaar werden de container ingepakt en vertrokken wij weer naar een ander werelddeel voor het werk van mijn vader.

Daarom is mijn plek mij heilig! En dus ben ik onrustig en kan ik niet stilzitten, mijn rust nemen en slapen.

Gelukkig weet ik dat dit gevoel 13 april klaar is. Dan woon ik in mijn nieuwe plek. Onze plek. Waar is die tijdmachine als je hem nodig hebt!

Dankzij de hulp van al onze mega lieve vriendjes en vriendinnetjes wordt het het mooiste huisje van de wereld! Ons huisje! Onze BellVilla!