Dwangbuis

Iets met willen

Maar ook iets met niet kunnen

Mijn ‘ziek zijn’ heb ik best goed geaccepteerd.

Toen ik gisteren op de massagetafel lag, kon ik vanuit mijn tenen zeggen dat ik een mooi leven heb. En dat heb ik ook.

Sinds gisterenavond voelt mijn ‘ziek zijn’ alsof ik in een dwangbuis zit.

Ik wil zo graag zo veel doen. Onze nieuwe BellVilla opknappen en ZELF daar samen met mijn lief ons paleisje van maken.

Maar ja … mijn ME of Lyme of de co infecties of allemaal maken dat ik het gevoel heb dat ik vast zit. 3 uur en 2 minuten slapen is voor een gezond mens al te weinig. Tel daar wat nachtjes bij op met maximaal 5 uur slaap per nacht, een uitgeput lijf en een hoofd dat vol zit met dingen die ‘moeten’. De uitkomst wil ik niet weten!

En het erge is …. Ik doe het zelf en wil het dus zelf. Kan op dit moment mijn rust niet vinden en mijn plekje is niet duidelijk. Ik woon nog hier, maar daar staat een nieuw woonplekje.

Ik weet precies waar dit vandaan komt. Als ex-pat kind reisde ik de wereld rond en wortelen bestond gewoonweg niet. Na 2 jaar werden de container ingepakt en vertrokken wij weer naar een ander werelddeel voor het werk van mijn vader.

Daarom is mijn plek mij heilig! En dus ben ik onrustig en kan ik niet stilzitten, mijn rust nemen en slapen.

Gelukkig weet ik dat dit gevoel 13 april klaar is. Dan woon ik in mijn nieuwe plek. Onze plek. Waar is die tijdmachine als je hem nodig hebt!

Dankzij de hulp van al onze mega lieve vriendjes en vriendinnetjes wordt het het mooiste huisje van de wereld! Ons huisje! Onze BellVilla!