Iets met hoop hebben ….
Maar ook iets met een bodem die weggeslagen wordt.
Vandaag mocht ik terugkomen bij mijn cardioloog waar ik mijn hoop op gevestigd HAD. Na 1 maand de halve dosering en 1 maand geen bètablokkers meer, WAS ik blij dat deze dag eindelijk aangebroken was.
Leven zonder bètablokkers betekent voor mij dat koken of boodschapjes doen al topsport beoefenen is. Betekent dat ik zwetend, met nat haar van het zweet, door het leven ga zodra ik van de bank af kom. Betekent ook dat mijn uitputting meer dan sterk is toegenomen.
Betekent dat mijn kwaliteit van leven, zoals de huisarts dat zo mooi zei gisteren, sterk verminderd is.
Maar, zoals ik hem ook vertelde, als dat uiteindelijk leidt tot verbetering. Prima. Je kan niet chronisch ziek zijn en 10% kunnen van wat een gezond mens kan zonder klachten te hebben.
Maar goed.
Vandaag stapte ik vol verwachting mijn Saabine in op weg naar de cardioloog. Om de uitslagen te bespreken en het ‘Hoe nu verder’.
Mijn gemiddelde hartslag over 24 uur is 110 slagen per minuut met een piek van 173 slagen per minuut. Een zogenoemde Tachycardie (Een tachycardie is een hartritme waarbij het hart klopt met een frequentie van meer dan 100 slagen per minuut.)
Zijn diagnose?
In zijn bewoording?
Je bent gezond! Je hebt alleen migraine, ME en Lyme.
Je moet werken aan je BMI (die moet omlaag) en je moet conditie op gaan bouwen.
Sporten dus!
Je snapt dat mijn hart op dat moment brak.
Kon ik maar sporten lampenkap. Kon ik maar werken pannenkoek.
Dat ik net een multidisciplinair revalidatietraject niet succesvol afgesloten heb …
Dat ik een aangetoonde inspanningsintolerantie heb …
Dat ik deze tachycardie ook al had toen ik nog geen ME had en volop werkte, sportte en zo veel lepels had dat ik ze op een dag niet op kon maken …
Het ligt aan mijn conditie want ….
Ik ben gezond!
Ik heb alleen migraine, ME en Lyme.
