Iets met hitte …
En ook iets met daar niet tegen kunnen.
Veel medeschuitjegenootjes leven helemaal op als de zon
schijnt en het warmer en warmer wordt.
Andere medeschuitjegenootjes kwijnen meer en meer weg als de
zon schijnt en het warmer en warmer wordt.
Ik hoor bij de tweede groep mensjes. Kon ik, toen ik nog
gezond was, al niet goed tegen de warmte. Nu ik ziek ben, is dit weer voor mij
echt DE HEL.
Ik kan niets, wil niets, denk niets, lust niets, …..
Kortom; Ik voel me zwaar klote!
Einde van de dag, dan kom ik tot leven. Nou ja … tot leven.
Door de slechte, korte nachten kan je van een leven niet echt spreken. Gelukkig
woon ik in Nederland. Een land waar het vaker koud is dan warm.
Tegen alle mensen die genieten van dit weer zeg ik: “Geniet de komende dagen met volle teugen, maar laat mij maar even met rust. Mijn tijd komt wel weer.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten