Iets met Moederdag
En ook iets met je missen!

Lieve ma,
Moederdag was vroeger, toen jij nog leefde een rotdag. Een rotdag omdat het altijd mooi weer was en ik dan verplicht bij jou langs moest komen. Bij jou op de bank moest zitten en dat dan niet een, maar meerdere uren. Het was immers moederdag. Een dag om je moeder te eren, of je er nou zin in had of niet.

In 2009 werd ik door jou overlijden wees. Op de dag dat jij stierf, verdween mijn ouderlijk huis. Het huis waar de deur altijd open zou gaan. Het huis waar de laatste boterham minimaal met mij gedeeld zou worden.

Zo bizar dat ik dit pas echt doorkrijg nu mijn ouders en dus mijn ouderlijk huis er niet meer zijn. Nu erger ik mij dood aan commercials over moederdag. Zoete filmpjes met moeders die door hun kinderen in de watten gelegd worden.

Men zegt dat als je dood bent, je er nog bent. Dat echte liefde verder gaat dan de dood. Men zegt dat soort dingen en ik zou willen dat het zo voelt. Ik voel het niet zo, hoe graag ik dat ook zou willen. Ik vind het erg dat ik geen vader en moeder meer heb. Omdat ik vooral jou mis. En dan wil ik geen lieve woorden. Ik wil dat anderen de rauwe pijn die ik voel erkennen. Want je bent er niet meer. En je komt nooit meer terug.

Is het raar om dit blogje af te ronden met fijne moederdag morgen?
Nee. Ik hoop dat iemand die dit blogje leeft, terwijl hij of zij zit te zuchten omdat ze langs hun moeten moeten enthousiast opspringen en genieten van het feit dat ze nog naar mama kunnen gaan.

Dus ... Fijne moederdag morgen
en geef jouw moeder een extra knuffel namens mij!
Moeders zijn niet te vervangen!