Gwen

Iets met verdriet.
Maar ook iets met paniek.

13 November 2009 zijn mijn lief en ik wel klaar met alle doden en gaan wij heerlijk een weekje op vakantie. We landen in Sharm el Sheikh en zodra ik mijn telefoon aanzet ontvang ik het volgende berichtje: "Het is heel erg. Bel ASAP." Van mijn broer. 

Ik weet genoeg en vraag direct aan de steward hoeveel plekken er vrij zijn op de vlucht terug naar Nederland. Zes krijg ik te horen en ik vertel hem dat hij er maar op moet rekenen dat wij weer terug zullen vliegen naar Nederland. Lief regelt de koffers en ik storm naar buiten om mijn broer te bellen. 

Morgen zal mijn nichtje komen te overlijden. Ze heeft de Mexicaanse griep en die is in haar hersentjes geslagen. Ze kan niet meer zelfstandig ademen en de volgende dag zullen de machines uitgeschakeld worden waarna zij zal overlijden. 

Ik aarzel geen moment en samen met Lief lopen we de luchthaven weer in om dezelfde vlucht retour te pakken. De piloot was al ingeseind door de steward en stond op ons te wachten. We zetten onze bagage op de band en overhandigen de tickets. Blij en opgelucht dat we meteen weer terug kunnen. Dankbaar dat de piloot besloten heeft om op ons te wachten. 

"We have problem." 

Ja ik heb een GOOT probleem. Ik moet als de wiedeweerga terug naar Nederland. 

Omdat we met Transavia heen gevlogen zijn en met ArkeFly terug zouden vliegen, konden we niet mee. Ze lieten ons gewoon staan! Ik heb als een gewond dier staan huilen in de vertrekhal. Ik moest naar mijn broertje! En wel METEEN.

We hebben direct een aantal goede vrienden een smsje gestuurd om aan te geven dat we vast zaten in Egypte en direct terug moesten. Anders zou afscheid nemen van mijn nichtje en (en dit was het belangrijkst) het er zijn voor mijn broertje er niet in zitten en dat was niet acceptabel. 

Peter belde en met hem spraken wij af dat we naar Cairo zouden vliegen en dat hij vanuit Nederland een vlucht zou boeken vanaf Cairo naar ergens in Europa. Uiteindelijk werd het een vlucht met de KLM naar Schiphol. We zouden deze alleen nog even moeten betalen in Cairo. 

Aangekomen in Cairo moesten we naar een andere terminal. Op zich geen probleem, maar het was een terminal waar je met de bus heen moest. Stress, want we hadden nog maar anderhalf uur. Hup in de bus, rijden en hup uit de bus. Rennen naar het kantoortje van de KLM om de gereserveerde plaatsen te betalen. Arme Lief rende constant achter mij aan. Met de tassen met kleding en onze volledige duikuitrustingen. 

Aangekomen bij het kantoortje .... DICHT. 

Dicht? 

Dus het noodnummer dat op het raam stond gebeld. Het was ondertussen al weer 3 uur 's nachts. Een mevrouw nam op en vertelde mij dat ze mij niet kon helpen. Pardon .... U neemt om 3:00 uur 's nachts een telefoon op, maar kan mij niet helpen? Dat kan niet! Geeft u het nummer van uw baas maar. "Maar mevrouw; Het is 3:00 uur." Dat weet ik, maar mijn nichtje gaat vandaag dood! 

Ze wilde iemand spreken van de incheckbalie. Nu moet je weten dat je dan eerst door de douane moet. Dus stapte ik langs iedereen die klaar stond om dit te gaan doen en stapte ik, met mijn telefoon aan mijn oor door het poortje. Of nou ja, dat probeerde ik. Natuurlijk werd ik aan mijn haren teruggetrokken. Ondertussen had mijn lief aan een aantal wachtenden in de rij uitgelegd wat er met ons aan de hand was en deze wensen gingen zich er ook tegenaan bemoeien. De DouaneMeneertjes met grote geweren werden gek. De KLMmensjes achter de balie kwamen op de onrust af en ik kon mijn telefoon aan zo'n KLKmensje geven. En toen werd het opeens geregeld. Ik gaf mijn creditcard af, rits-rats door het apparaat en we mochten boarden. 

Op Schiphol stond Peter ons op te wachten en die reed ons meteen naar het LUMC. Daar heb ik afscheid kunnen nemen van mijn schitterende nichtje Gwen en daar is zij die middag overleden.

Peter kwam ons weer halen en in de auto belde ik de uitvaartondernemer die mijn moeder haar uitvaart, nog geen anderhalve maand daarvoor, geregeld had. We hebben je weer nodig. 24 Uur nadat wij van thuis vertrokken waren om op vakantie te gaan, waren wij weer thuis. 

Gelukkig ging zodra wij ons hofje opreden de deur van onze lieve buren open en konden we daar naar binnen schuiven voor drank en een hapje. En daar waren we wel aan toe! 

Lieve Gwen,

Het gemis wordt niet minder. Jij bent mijn eerste nichtje. Eindelijk roze! 

En Peter .... Inderdaad halen wij vanavond jou op! Om lekker en gezellig te gaan eten. Wij zijn je nog steeds dankbaar voor wat je voor ons gedaan hebt.