Geef mij nu je angst ....

Iets met een confrontatie 
Maar ook iets met angst

Mijn verzekering wil mij gaan laten keuren door een verzekeringsarts. Helemaal prima natuurlijk. De verzekering heeft er recht op om alles qua mijn gezondheid te weten en mij te laten keuren als zij dat nodig achten. 

Geen probleem. Ik besodemieter jullie niet, dus kom maar op met die keuring. 

Alleen de brief die ze naar deze verzekeringsarts (hoe onafhankelijk is de beste man) willen sturen maakt mij woest!Deze staat vol vreselijke onwaarheden (zo zou ik volgens deze brief 103% schoren op een inspanningsproef terwijl die 58% was 2 jaar geleden) en veel meer onzin. 
Verder zegt deze brief, tussen de regels door, dat ik misbruik maak van mijn verzekering. 

Maar goed. Daar gaat deze blog niet over. Het gaat over de consequenties van deze brief. 

Ik ben dus druk met het op een rijtje zetten van mijn klachten, hoe mijn dag er uit ziet, welke medicijnen ik slik, bij welke specialisten ik onder behandeling ben, welke onderzoeken gedaan zijn en welke diagnoses de verschillende specialisten gesteld hebben en welke behandelingen ik gevolgd heb met welk resultaat. 

Ik kreeg de tip om een FML (Functionele Mogelijkheden Lijst) lijst in te vullen Kennelijk gebruiken keuringsartsen deze FML (Fuck My Life) lijst om te beoordelen welk werk ik nog wel of niet zou kunnen doen. 

Dus probeer ik te begrijpen wat daar staat en vul ik ook deze stapje voor stapje in. En opeens bekruipt mij een vreselijk onbestemd, onveilig gevoel. Stel nou dat Bar op een dag bedenkt dat hij een leuker iemand kan vinden dan mij (kan het mij niet voorstellen, maar toch?). Stel dat hij met die ander samen gaat lopen en mij niet meer als DE vriendin wil hebben. Wat dan?

Zou ik, als het recht niet zegeviert en de verzekering wint, mijn zelfstandigheid kunnen behouden? Het is een besef dat opeens binnenkomt. Ik lees zo veel vreselijke verhalen van medeschuitjegenootjes die volgens het UW van de V 40 uur per week kunnen werken. En dus geen cent ontvangen. Wat dan?

Kan ik alleen wonen en alles blijven regelen zoals ik dat nu doe (denk hierbij aan mijn werkster, alles online bestellen en laten bezorgen, enz.). Ik heb geen ouders meer waar ik eventueel op terug zou kunnen vallen. Die zouden mij sowieso in huis nemen. Blind.

Die angst slaat mij, sinds ik bezig ben met alle lijsten en mijn klachten en beperkingen onder elkaar zie staan, om het hart. 

Reële angst?