Wat ik haat aan mijn ziek zijn

Iets met het niet meer weten
Maar ook iets met het wel willen weten

Gisteren zat ik bij de psych. Omdat ik van mijn verzekeraar CGT moet volgen. Nu vindt zij dat ik dit niet nodig heb en dus hebben we 5 afspraken gepland om dit uit te zoeken. 

Zij vroeg mij wat mijn grootste handicap is m.b.t. mijn ziek zijn. 

En dat is dus niet mijn lijf. Dat lijf, daar kan ik prima mee overweg. 
Als ik pijn heb zijn er goede pijnstillers dank zij de reumatoloog. En ach, met pijn kan ik prima leven.

Als ik een ME buik heb ren ik heen en weer naar de WC. Ook daar is prima mee te leven, al geeft het in de auto wat stress. 

Maar de cognitieve beperkingen. Daar kan ik maar niet aan wennen. Daar kan ik mij ook niet bij neerleggen. Bijna iedereen vindt mij erg attent. Ze moesten eens weten. Ik schrijf alles op. Zowel in mijn digitale als in mijn papieren agenda. Daarom vergeet ik niet vaak belangrijke momenten in het leven van de mensen die mij dierbaar zijn. 

Mijn werk is volledig uitgewerkt in mapjes, 'geeltjes', herinneringen in mijn digitale agenda, ....

Wat ik het ergst vind is dat vrienden en vriendinnen mij soms belangrijke dingen vertellen en dat ik dat kwijtraak. Dat ik niet langer dan een minuut of 10 echt kan luisteren voordat de watten in mijn hoofd het overnemen en mijn hoofd vullen met mist. Dat ik echt probeer op te letten, maar dat er niets meer binnenkomt. Dat er hier aan de eettafel of buiten bij het vuur belangrijke zaken besproken worden en ik ze kwijt ben. 

Dat is iets waar ik maar niet aan kan wennen. En wat mij verdrietig maakt. 
Dat maakt dat ik mijn ziek zijn haat!