Rouwen in kleine beetjes

Iets met rouwen

Maar ook iets met slikken, glimlach op en doorgaan

Mijn lief is heerlijk op wintersport deze week. Een hobby van ons samen. Vroeger. Toen Miek nog geen ME en Lyme had. Toen Miek nog haar stuiterende zelf was. Met zo veel lepels dat ze ze niet op kon krijgen op een dag. Toen zij nog 54 kilo woog. Hard werkte en nog harder leefde. Toen zij iedere afslag op de snelweg nam om te kijken waar die haar zou brengen.

Vroeger.

Nu zwaait Miek haar lief uit die op wintersport gaat. En dat doet pijn. Pijn omdat Miek dan weer geconfronteerd wordt met wat zij niet meer kan. Pijn omdat de enige weg die zij nog kan nemen de weg is die rechtstreeks naar haar bestemming leidt. Gelukkig kan ik dankzij mijn ‘Gelukkige ParkeerKaart’ altijd vlakbij mijn bestemming parkeren.

Iedere keer rouw je weer even om iets wat je niet meer kan.

Iedere keer word je geconfronteerd met een wereld die steeds kleiner wordt.

Ik weet gelukkig dat mijn lief dit blogje nooit leest en dat is maar goed ook!

Hij hoeft niet te weten dat deze week een BUTweek is omdat ik niet meer mee KAN. Ik wil niets liever, maar KAN het simpelweg niet meer. En het heeft ook geen zin om een week in een appartement opgesloten te zitten.

En dus slik ik mijn tranen weg en eis van mijn lief dat hij mij foto’s apt van zijn avonturen. Mij uitgebreid verteld over zijn avonturen en baal dat het niet meer onze avonturen zijn.

Maar …. Dat laat ik NIET merken want ….. Hij is niet ziek en moet dus zijn leven kunnen leiden zoals hij dat wil leiden. Hij moet genieten van zijn wintersport.

Maar toch ….. Wat had ik graag gehad dat het ONZE winterport was.

En dus?

En dus roep ik dat mijn lief heerlijk op wintersport is. Ik het huis nu echt voor mezelf heb en dat heerlijk is.

RevaliDinges week 10

Mijn LevensAutootje werd weer aangetrapt en op naar RevaliDinges. Dag 1 bestond uit een uurtje bladiebladiebla en een uur indoor. 

Leuk hoe ik bladiebladiebla ervaar als een uurTJE en indoor als een UUR. 

Ik stap de sportzaal in en .... "Doe jij maar wat jij aankan vandaag." "Doe jij maar wat je wilt."
En dat van de meest fanatieke fysio. Hoe, wat, waar, eeehhhhh, waarom?
"We hebben een melding gekregen van de RevaliDingesArts over jou."
No more pressure! 

De volgende dag begon met een module over het UW van de V. Daar heb ik niets mee te schaften. Daarna evaluatie en fysiotherapeutische technieken. Omdat ik vandaag graag aan de outdoor mee wilde doen heb ik tijdes de fysiotherapeutische technieken lekker zitten kletsen. 

En toen de outdoor. De 3e keer dat ook ik buiten ging sporten sinds ik begonnen ben. En, omdat ik na dit uurtje anderhalve week RevaliDingesLoos ben, had ik er zin in. Ik had er zin in om even 'gewoon' te zijn. Om even lekker mee te doen, mij realiserend dat ik mijzelf op zou blazen. Ik kan je vertellen dat het heerlijk was en dat ik mijzelf inderdaad helemaal opgeblazen heb. 

PIJN!
PEM!
Maar het was zoooooo lekker! 

Nu een weekje niets, nou ja ..... Spullen in orde maken voor DE keuring. 
Wordt dus weer vervolgd!

RevaliDinges week 9

Dinsdag mocht ik om 8:30 starten met mijn RevaliDinges van deze week. Dus stond ik samen met mijn lief om 7:00 uur op. Dan is het dus nog donker!!!! Om 7:45 uur stapte ik mijn LevensWegAutootje in en gooide ons tussen alle mensen die naar werk (ik kan mij niet voorstellen naar iets anders op deze tijd) reden. 

Mijn lijf voelde redelijk ok, maar dat is misschien niet zo raar als je anderhalve week niet heb hoeven RevaliDingessen. Mijn CV (Client verantwoordelijke) kwam nog even naar mij toe om te vertellen dat zij het team aan het informeren is over wat de RevaliDingesArts gezegd heeft. WAUW! 

Het indoor 'sporten' ging wonderbaarlijk goed, maar ..... Heb de competitieve Miek geprobeerd te negeren en heb geprobeerd genoeg rust te nemen tussen de oefeningen door. 

Ik ging na 2 uur RevaliDingessen eigenlijk wel in een Hieperdepiep stemming naar huis.  

En toen werd het woensdag. En werd ik weer geacht om om 8:30 enthousiast klaar te staan voor RevaliDinges. Mijn lief vind het wel gezellig om samen op te staan. Ik denk daar heel anders over, maar goed. 

Opstaan was .... Eigenlijk niet te doen.
In mijn LevensWegAutootje stappen en naar RevaliDinges rijden ..... Ronduit gevaarlijk, maar .... Ik was er! Misselijk van de vermoeidheid en mijn hoofd tolde op mijn romp, maar ..... Ik was er!
De dag startte met Fysiotherapeutische technieken. Ik heb één uur op een grote bal in de oefenzaal om mij heen zitten staren. Was tot niet meer in staat. Met een hartslag van 106 per minuut in rust gaat het hem niet worden. 

Daarna mijn tussentijdse evaluatie die ik iedere week heb. Ik kon NIET meer. Ik moest nog 2 uur, waarvan de door mij zo gevreesde outdoor en één uur Relativeren. 

Mijn CV is de liefste, maar ik moest wel zelf, hardop zeggen dat ik niet meer kon. Dat ik ook niet meer kon relativeren omdat alles vandaag KUT is. Het zweet stond onder mijn oksels en ik heb het hardop gezegd. IK WIL NAAR HUIS! Ik kan NIET meer. 

En dus stapte ik mijn LevensWegAutootje weer in. Die heeft mij naar huis gebracht. Gelukkig!

Gisteren kreeg ik het nieuws dat ik 1 maart gekeurd ga worden door een verzekeringsarts. Iets wat ik vaker meegemaakt heb, maar toen wilde ik voor dingen goedgekeurd worden. En dus was mij beter voordoen dan ik mij voel helemaal prima! Dat is immers één van mijn GROTE talenten.

Nu zal ik eerlijk moeten zijn over hoe het met mij gaat. En juist dat is voor zooooooo moeilijk. Zelfs mijn lief weet niet precies wat ik nog wel of niet kan. En dan moet ik mij daar kwetsbaar op gaan stellen en dus vertellen hoe mijn dag er uit ziet. Wat ik nog wel en wat ik niet meer kan. Hoe beperkt ik ben. Iets lastigers kan ik mij niet voorstellen. Bah! En bij veel dingen die ik niet meer kan, sta ik niet meer stil. Lastig zo'n lijstje maken. Gelukkig heb ik veel goede tips van medeschuitjegmenootjes gekregen. 

Wordt dus weer eens vervolgd. 

RevaliDinges week 8

Ik heb na vorige week donderdag de handrem van mijn LevensWegAutootje aangetrokken en deze goed weggezet. Ik heb mijn cliëntverantwoordelijke een mailtje gestuurd waarin ik aangegeven heb dat ik de handrem aantrek en niet meer kom tot ik de revalidatiearts gesproken heb.

Waar deze afspraak eerst op 11 februari stond, is deze na mijn mailtje meteen een week vervroegd. Dus had ik vandaag het gesprek met de revalidatiearts.

En wat schetst mijn verbazing.

Hij heeft het over ME.

Hij benoemt en erkent mijn inspanningsintolerantie.

Hij zegt te snappen dat ik op mijn toppen loop.

Hij begrijpt mijn frustratie rondom het sporten.

Huh?

Daar was ik niet op voorbereid.

Daar had ik mij niet op ingesteld.

Hij stelt voor om door te gaan met het traject, maar meer op pacing dan op meer participeren in te zetten.

Hij zet in de computer dat mevrouw Aan of Uit staat (Klopt als een bus. En ook als een zwerende vinger.).

Hij wil dat zijn medewerkers meer en beter gaan kijken naar hoe ik dingen aanpak en dat we SAMEN gaan kijken of veranderingen hierin verbetering geven.

En weet je? Daar denk ik nou nooit over na. Over hoe ik dingen aanpak. Dat is mijn valkuil en mijn kracht.

Misschien is het wel tijd om daar eens over na te denken.

Over hoe ik mijn energie beter kan verdelen. Niet dat ik ervan overtuigd ben dat ik dan meer kan, maar misschien doe ik mijn lijf dan minder vaak schade toe.

Misschien.

En dus heb ik de handrem van mijn LevensWegAutootje afgehaald en staat deze weer voor de deur. Om mij naar mijn RevaliDinges te rijden. Ik geef het nog een kans. Simpelweg omdat ik niet van opgeven houd. En wie weet …. Wie weet gaat dit traject mij toch iets brengen.

En anders? Anders heb ik het geprobeerd!

En dat is ook veel waard!