Dinsdag mocht ik om 8:30 starten met mijn RevaliDinges van deze week. Dus stond ik samen met mijn lief om 7:00 uur op. Dan is het dus nog donker!!!! Om 7:45 uur stapte ik mijn LevensWegAutootje in en gooide ons tussen alle mensen die naar werk (ik kan mij niet voorstellen naar iets anders op deze tijd) reden.
Mijn lijf voelde redelijk ok, maar dat is misschien niet zo raar als je anderhalve week niet heb hoeven RevaliDingessen. Mijn CV (Client verantwoordelijke) kwam nog even naar mij toe om te vertellen dat zij het team aan het informeren is over wat de RevaliDingesArts gezegd heeft. WAUW!
Het indoor 'sporten' ging wonderbaarlijk goed, maar ..... Heb de competitieve Miek geprobeerd te negeren en heb geprobeerd genoeg rust te nemen tussen de oefeningen door.
Ik ging na 2 uur RevaliDingessen eigenlijk wel in een Hieperdepiep stemming naar huis.
En toen werd het woensdag. En werd ik weer geacht om om 8:30 enthousiast klaar te staan voor RevaliDinges. Mijn lief vind het wel gezellig om samen op te staan. Ik denk daar heel anders over, maar goed.
Opstaan was .... Eigenlijk niet te doen.
In mijn LevensWegAutootje stappen en naar RevaliDinges rijden ..... Ronduit gevaarlijk, maar .... Ik was er! Misselijk van de vermoeidheid en mijn hoofd tolde op mijn romp, maar ..... Ik was er!
De dag startte met Fysiotherapeutische technieken. Ik heb één uur op een grote bal in de oefenzaal om mij heen zitten staren. Was tot niet meer in staat. Met een hartslag van 106 per minuut in rust gaat het hem niet worden.
Daarna mijn tussentijdse evaluatie die ik iedere week heb. Ik kon NIET meer. Ik moest nog 2 uur, waarvan de door mij zo gevreesde outdoor en één uur Relativeren.
Mijn CV is de liefste, maar ik moest wel zelf, hardop zeggen dat ik niet meer kon. Dat ik ook niet meer kon relativeren omdat alles vandaag KUT is. Het zweet stond onder mijn oksels en ik heb het hardop gezegd. IK WIL NAAR HUIS! Ik kan NIET meer.
En dus stapte ik mijn LevensWegAutootje weer in. Die heeft mij naar huis gebracht. Gelukkig!
Gisteren kreeg ik het nieuws dat ik 1 maart gekeurd ga worden door een verzekeringsarts. Iets wat ik vaker meegemaakt heb, maar toen wilde ik voor dingen goedgekeurd worden. En dus was mij beter voordoen dan ik mij voel helemaal prima! Dat is immers één van mijn GROTE talenten.
Nu zal ik eerlijk moeten zijn over hoe het met mij gaat. En juist dat is voor zooooooo moeilijk. Zelfs mijn lief weet niet precies wat ik nog wel of niet kan. En dan moet ik mij daar kwetsbaar op gaan stellen en dus vertellen hoe mijn dag er uit ziet. Wat ik nog wel en wat ik niet meer kan. Hoe beperkt ik ben. Iets lastigers kan ik mij niet voorstellen. Bah! En bij veel dingen die ik niet meer kan, sta ik niet meer stil. Lastig zo'n lijstje maken. Gelukkig heb ik veel goede tips van medeschuitjegmenootjes gekregen.
Wordt dus weer eens vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten