RevaliDinges week 8

Ik heb na vorige week donderdag de handrem van mijn LevensWegAutootje aangetrokken en deze goed weggezet. Ik heb mijn cliëntverantwoordelijke een mailtje gestuurd waarin ik aangegeven heb dat ik de handrem aantrek en niet meer kom tot ik de revalidatiearts gesproken heb.

Waar deze afspraak eerst op 11 februari stond, is deze na mijn mailtje meteen een week vervroegd. Dus had ik vandaag het gesprek met de revalidatiearts.

En wat schetst mijn verbazing.

Hij heeft het over ME.

Hij benoemt en erkent mijn inspanningsintolerantie.

Hij zegt te snappen dat ik op mijn toppen loop.

Hij begrijpt mijn frustratie rondom het sporten.

Huh?

Daar was ik niet op voorbereid.

Daar had ik mij niet op ingesteld.

Hij stelt voor om door te gaan met het traject, maar meer op pacing dan op meer participeren in te zetten.

Hij zet in de computer dat mevrouw Aan of Uit staat (Klopt als een bus. En ook als een zwerende vinger.).

Hij wil dat zijn medewerkers meer en beter gaan kijken naar hoe ik dingen aanpak en dat we SAMEN gaan kijken of veranderingen hierin verbetering geven.

En weet je? Daar denk ik nou nooit over na. Over hoe ik dingen aanpak. Dat is mijn valkuil en mijn kracht.

Misschien is het wel tijd om daar eens over na te denken.

Over hoe ik mijn energie beter kan verdelen. Niet dat ik ervan overtuigd ben dat ik dan meer kan, maar misschien doe ik mijn lijf dan minder vaak schade toe.

Misschien.

En dus heb ik de handrem van mijn LevensWegAutootje afgehaald en staat deze weer voor de deur. Om mij naar mijn RevaliDinges te rijden. Ik geef het nog een kans. Simpelweg omdat ik niet van opgeven houd. En wie weet …. Wie weet gaat dit traject mij toch iets brengen.

En anders? Anders heb ik het geprobeerd!

En dat is ook veel waard!