Rouwen in kleine beetjes

Iets met rouwen

Maar ook iets met slikken, glimlach op en doorgaan

Mijn lief is heerlijk op wintersport deze week. Een hobby van ons samen. Vroeger. Toen Miek nog geen ME en Lyme had. Toen Miek nog haar stuiterende zelf was. Met zo veel lepels dat ze ze niet op kon krijgen op een dag. Toen zij nog 54 kilo woog. Hard werkte en nog harder leefde. Toen zij iedere afslag op de snelweg nam om te kijken waar die haar zou brengen.

Vroeger.

Nu zwaait Miek haar lief uit die op wintersport gaat. En dat doet pijn. Pijn omdat Miek dan weer geconfronteerd wordt met wat zij niet meer kan. Pijn omdat de enige weg die zij nog kan nemen de weg is die rechtstreeks naar haar bestemming leidt. Gelukkig kan ik dankzij mijn ‘Gelukkige ParkeerKaart’ altijd vlakbij mijn bestemming parkeren.

Iedere keer rouw je weer even om iets wat je niet meer kan.

Iedere keer word je geconfronteerd met een wereld die steeds kleiner wordt.

Ik weet gelukkig dat mijn lief dit blogje nooit leest en dat is maar goed ook!

Hij hoeft niet te weten dat deze week een BUTweek is omdat ik niet meer mee KAN. Ik wil niets liever, maar KAN het simpelweg niet meer. En het heeft ook geen zin om een week in een appartement opgesloten te zitten.

En dus slik ik mijn tranen weg en eis van mijn lief dat hij mij foto’s apt van zijn avonturen. Mij uitgebreid verteld over zijn avonturen en baal dat het niet meer onze avonturen zijn.

Maar …. Dat laat ik NIET merken want ….. Hij is niet ziek en moet dus zijn leven kunnen leiden zoals hij dat wil leiden. Hij moet genieten van zijn wintersport.

Maar toch ….. Wat had ik graag gehad dat het ONZE winterport was.

En dus?

En dus roep ik dat mijn lief heerlijk op wintersport is. Ik het huis nu echt voor mezelf heb en dat heerlijk is.