zaterdag 5 maart 2016

DE keuring

Iets met oplossingen
Maar ook iets met beperkingen

Afgelopen dinsdag werd ik dan eindelijk, na bijna 7 jaar ziek gemeld zijn, gekeurd. Gekeurd door een verzekeringsarts die betaald wordt door de verzekeringsmaatschappij waardoor je toch wel een beetje achterdochtig naar die goede man toe gaat. 

Mijn lieve dingetje M. was zo lief om met mij mee te gaan. 

Weken van tevoren ben ik al aan de slag gegaan om een document samen te stellen. Een document waarbij ik in beperkingen moet denken en niet in oplossingen. Een document dat zwart op wit mijn beperkingen inzichtelijk maakt. Vreselijk confronterend en dus RUK om mee bezig te moeten zijn. 

De werkster, die ik als luxe ervaar, heb ik omdat ik zelf het huishouden niet kan doen. 
De postbode, die alle bestellingen door mijn raam aangeeft, heb ik omdat ik zelf niet meer kan winkelen. 
enz. 

In zo kort mogelijk; DE keuring:
De man vroeg mij van alles over de verzekering. 
Waarom ik hem afgesloten had > Omdat mijn verzekeringsmeneer mij vertelde dit te doen.
Tot welke leeftijd de verzekering uit moet keren > Geen idee. Ik denk tot aan mijn pensioen?
Of dit traject mij veel stress oplevert > Neen. Ik heb niets te verbergen. 
En of ik al nagedacht heb over het wat te doen als de verzekeringsmaatschappij besluit om niet meer uit te keren > Ook niet. Simpelweg omdat ik mij dat niet voor kan stellen en ik daar dus ook geen rekening mee houd. 
Enz. en nog meer enz.

De man zag een probleem in mijn Neuropsychologisch Onderzoek. Er zitten kennelijk testen in die testen of je wel je best doet. En die testen maak ik ook slecht. Of nou ja, die uitslagen komen niet overeen met mijn intelligentieniveau. Dit kan betekenen dat je je best niet doet. 

Met mijn intelligentieniveau is niets mis meneer. Ik ben uitgeput en dus heb ik moeite met informatie tot mij nemen en het opdiepen daarvan. 
Als je je rechterpols breekt, ga je vanzelf steeds beter schrijven met links. Wat ik wil zeggen is dat ik trucjes gebruik. De ene test scoor ik daardoor een 10, maar als je mij vraagt 25 woorden die jij net genoemd heb te herhalen, dan zak ik als een baksteen.

Ik ben blij dat ik de man duidelijk heb kunnen maken dat mijn ziek zijn mij niet alleen mijn werk afgepakt heeft, maar ook mijn hobby’s. SkiĆ«n, motorrijden, duikvakanties, winkelen, concerten bezoeken, sporten, enz. enz. 

En toen vroeg hij door over werk. Wat het beetje werk dat ik nog werk voor mij betekent. En toen? Toen gingen de sluizen open. Hardop uit moeten spreken dat werk Miek is. Dat het beetje werk dat ik nog doe mij een soort van een maatschappelijk nut geeft. Dat helemaal niet meer werken mij een soort van nutteloos gevoel geeft. Dat ik er dan niet meer toe doe. Pfffffff. Daar ging stoere Miek. 

Anderhalf uur moeten praten over je beperkingen en ze dus constant onder ogen moeten zien heeft mij helemaal leeg getrokken. Ik ben er nog kapot van. 

Aan het einde vroeg hij mij of ik bereid was nog een NPO te doen. Ik heb aangegeven dat ik er met liefde 10 doe als ik daarmee hem en dus de verzekeringsmaatschappij aan kan tonen dat ik ze niet besodemieter.   

En toen waren we klaar en heeft M. mij naar huis gereden. Zo vreselijk lief! Had het zelf echt niet meer gekund. 

Over ongeveer drie weken ontvang ik het concept. 
Ik ben benieuwd!

Wordt dus weer vervolgd!

1 opmerking:

  1. Altijd fijn dit soort dingen. We mogen geen stress hebben want dan komt de ziekte nog sneller naar boven. Dat zal waarschijnlijk ook weinig mensen begrijpen. Je kan zelf wel weten wat je allemaal hebt en wat je beperkingen zijn, alleen is het de vraag of bijvoorbeeld zo'n verzekeringsarts het begrijpt. En dan is het logisch dat je niet lekker naar zo'n iemand toe gaat. UWV artsen zijn er ook in verschillende uitvoeringen. Van flexibel tot niks begrijpende personen. Dan moet je maar mazzel hebben dat je net de goede treft. En dit soort bezigheden vreten energie. Dus ik begrijp wel dat je nu helemaal op ben. Fingerscrossed voor het concept :-)

    BeantwoordenVerwijderen