Iets met een midweek naar Praag

Maar ook iets met confronterend 

Afgelopen zondag vertrokken mijn lief en ik naar Leipzig. Etappe 1 van de 2 etappes die we af zouden leggen om in Praag te kunnen genieten van deze schitterende stad en elkaar. Maandag kwamen wij aan in ons mooie, ruime appartement in Praag en gingen we op pad om boodschapjes te doen. Wat een schitterende stad is Praag toch! Daar waren we al snel achter en we waren klaar om Praag te ontdekken. 

Dinsdag was de eerste stop de Joodse Begraafplaats en waar ik mij verheugd had om de wandelingen uit mijn 100% Praag boekje per scoot te doen. Bleek dit door twee redenen niet uitvoerbaar. 

Reden één: Praag is helemaal vol gelegd met kinderkopjes en na het zien van twee mannen die echt aan het afzien waren in hun rolstoel werd het scootplan al snel in de ijskast gezet. 

Reden twee: Mijn sleutel lag klaar om mee te nemen, maar die lag nog steeds klaar. Thuis. 

Dus waren wij om 14:00 uur weer terug in het appartement om aan het einde van de dag nog wat boodschapjes te gaan halen. 

Woensdag hebben wij een taxi laten bellen om ons boven op de berg bij de Praagse Burcht af te laten zetten. We zijn heerlijk naar beneden geslenterd en hebben genoten van het uitzicht, de kathedraal en wat we meer tegenkwamen. 

Daarna door naar the Old Town Square. Ik dacht slim te zijn en sprong een vrije taxi in. En waar we voor gewaarschuwd verder in de boekjes gebeurde. De meter was stuk, dus hij zou ons voor 250 kronen wel even naar het plein rijden. Niet dus! Ik heb geëist dat deze meneer zijn taxi stopte zodat we uit konden stappen en meteen door konden stappen naar het plein. Daar DE klok bekeken en een ondergrondse tour geboekt en gedaan en toen was het helemaal op. Zo op dat we besloten om donderdag weg te gaan in plaats van vrijdag. Dus met een etappestop in Kassel, terug naar huis. 

En daar lig ik nu met een beetje een nare smaak in mijn mond op de bank. Nare smaak omdat ik keihard geconfronteerd ben met wat ik niet meer kan. En dat doet even zeer. Net als de PEM en de slokdarmspasme die half half toe aan het slaan is. 

En dus?

Dus mag ik vandaag een beetje verdrietig zijn en balen van wat ik allemaal niet meer kan. De volgende steentrip wordt naar een stad gepland met veel asfalt en goede stoepen en pleinen voor mijn scoot.

En morgen?

Morgen denk ik er vast weer heel anders over, maar ook geconfronteerd worden met een mindere mijzelf hoort er bij en hoort dus thuis in deze blog.