Iets
met dat het zwaar valt
Maar
ook iets met niet daarvoor weglopen
Een
maand geleden had ik een afspraak bij mij nieuwe huisarts. Samen met de
apotheekmevrouw vonden zij dat ik veel te veel zware medicijnen slik voor mijn
leeftijd.
Mijn
nieuwe huisarts noemt zichzelf een progressieve huisarts moet je weten.
Dus
zat ik daar en zag ik mijn handjes in te nemen pillen per dag teruggebracht
worden tot uiteindelijk 3 pillen. Van 19 pillen naar 3.
Tuurlijk!
Ik houd wel van een uitdaging.
Dus
begon het afbouwen.
Tussendoor
langs bij de cardioloog in het LUMC en die is van mening dat ik al veel te lang
een veel te hoge dosering bètablokkers slik. “Bouw maar af.”
Tuurlijk!
Ik houd wel van een uitdaging.
Dus bouw
ik braaf af! Ik ga van 19 pillen per dag naar 2.
Twee
ja.
TWEE
JA!
Gisteren
weer terug bij mijn progressieve huisarts.
“Hoe
voel je je?”
Ik
heb mij beter gevoeld, maar …. Wil dit afbouwen een kans geven.
Want
…. Slik pas sinds afgelopen zaterdag die nu 2,5 pillen per dag in plaats van de
oorspronkelijke 19. Zullen we het nog
een maand aankijken?
Hij vind mij dapper.
Ik wil DE uitdaging aan.
Hij zegt dat hij mijn aanpak waardeert.
Ik wil mijn lijf de kans geven om zelf ‘op te starten’. Om
te kijken of dat gebeurt.
Samen wachten wij het af en kijken wij het aan.
4 Juli mag ik terug naar mijn huisarts.
En ….. Vanaf aanstaande vrijdag ben ik bètablokkerloos.
18 juni een 24-uurs ECG en 5 juli de uitslag.
Tussendoor nog even langs de neuroloog en de maag darm lever
specialist.
En natuurlijk het gevecht met de verzekering!
My life rocks!
Wauw dapper chickie! :)
BeantwoordenVerwijderen