16 jaar een paar

Iets met liefde en onvoorwaardelijk

Vandaag zijn mijn lief en ik 16 jaar samen.

16 Jaar waarin hij vooral mijn klappen van de zweep op heeft mogen vangen.

16 jaar een paar. Ik word er een beetje sentimenteel, maar vooral heel erg blij van.

Al 16 jaar is het zo dat als ik wakker word hij er nog steeds is.

En dat terwijl mijn lief op zijn 10^e mij al ontdekt heeft. Ik hem niet, want ik was 12 en dus al een hele dame ;) Die willen geen verkering met baby’s.

Ondanks alles is hij bij mij gebleven.

- mijn hartproblemen.

- een faillissement van het bedrijf waar ik mijzelf kapot werkte.

- dat mijn vader overleed en we terecht kwamen in een foute Hitschcock film.

- het loodzware ziekbed en het overlijden van mijn moeder.

- de vakantie die we na het landen van het vliegtuig in Egypte meteen af moesten breken omdat mijn nichtje kwam te overlijden.

- dat ik chronisch ziek geworden ben.

Dat laatste punt is een GROOT punt. Hij heeft er niet voor gekozen dat zijn vriendin van een MegaActieve vriendin in een BijnaNietMeerActieve vriendin veranderd is. En daarom probeer ik met alle macht mijn ziek zijn niet op hem te projecteren. Hij moet de dingen doen die hij leuk vindt en als ik dat niet bij kan benen, dan is het aan mij om hier vrolijk mee om te gaan. Om er voor te zorgen dat hij lekker zijn gang kan gaan. En eigenlijk is dat het liefste wat hij ooit gezegd heeft tegen mij:

Dat hij er van baalt dat we veel dingen die we in mijn vorige leven samen deden niet meer samen kunnen doen. Dat hij mij mist als hij naar concerten gaat, motor gaat rijden of lekker zich de krampen duikt.

De opsomming kan ik veel langer maken, maar waar het echt om gaat is dat hij maast mij staat. Wat er ook gebeurt. En omdat het gewoon een vreselijk lekker ding is. Van binnen en van buiten!

En ….. Omdat we het zo goed hebben saampies. Leuke hobby’s, mooie reizen, gezellige avondjes met of zonder anderen, een heerlijk huisje waar we het samen gezellig maken.

Our life together is good!