Chronisch ziek ben je niet alleen

Iets met als ik wakker word

Maar ook iets met ben jij er nog

Ik heb hier al eerder over geschreven, maar vind het belangrijk genoeg om dit nogmaals te doen.

Dit blogje is een ode aan mijn lief!

Mijn vent met wie ik al bijna 18 jaar samen mag zijn.

Mijn vent die al verliefd op mij was toen hij 10 was. En ik 12, dus ik zag hem echt niet staan.

Mijn vent die ondanks alle tegenslagen in mijn leven bij mij blijft.

Mijn lief die mijn hand vastgehouden heeft toen de zaak waar ik werkte failliet ging, mijn vader overleed, mijn Ami overleed, mijn moeder overleed, mijn nichtje overleed, een goede vriendin overleed, een schitterende zoon van vrienden van ons niet op deze wereld mocht blijven en ik ziek werd.

En dat binnen 2 jaar.

Hij was er “gewoon”.

En dat is niet gewoon.

De uitdrukking “Kanker heb je niet alleen” slaat op veel meer ziektes dan alleen Kanker.

Mijn chronische ziekte heb ik ook niet alleen.

Mijn leven is 180 graden gedraaid en die van mijn lief  90.

Van een vriendin die:

·    * Volop werkte

·    * 3x Per week sportte

·    * Zeker 3 keer per jaar vol ging duiken

·    * Ieder jaar hele dagen op de piste stond

·    * Bij mooi weer motorreed

     * Dagen rondliep door nieuwe steden om die te ontdekken

·    * Naar concerten ging en de hele avond stond te dansen

·    * Constant zich omringde met gezelligheid

Veranderde ik in een vriendin die:

·    * Maximaal 2 uurtjes in de week werkt.

·    * 90% van de tijd op de bank ligt

·    * Niet meer sport in plaats van 3 keer in de week

·    * Om de dag 1 duikje kan maken in plaats van iedere dag 3

·    * Niet meer kan motorrijden

     * Gezelligheid in moet plannen rondom haar "ziek" dagen

·    * Vaak pijn heeft, vol met ontstekingen zit en dus bleh op de bank ligt

·    * Tienduizenden euro’s uitgeeft aan behandelingen, telkens op zoek naar die ene %

·    * Wekelijks artsen of ziekenhuizen bezoekt en handen vol pillen slikt

Laat ik voorop stellen dat ik nog steeds een heel leuk mens ben om mee samen te leven, 

maar …. Je moet het maar kunnen.

Gezamenlijke hobby’s opgeven omdat de ene die niet meer uit kan oefenen.

Iedere dag thuiskomen en je vriendin languit op de bank vinden.

Je vriendin zien veranderen van een slanke, strakke den (54 kilo) naar een propje (geheim aantal kilo’s) en haar nog mooi vinden.

Aan de andere kant probeer ik met vrouw en macht geen patiënt van hem te worden. Ik ben zijn vriendin en dat blijf ik! Ok … Hij mag mij op mijn slechtst zien. Simpelweg omdat ik daar niet omheen kan. We wonen immers samen, maar zelfs dan probeer ik me iets beter voor te doen dan ik mij voel. Ieder pijntje opnoemen of ieder baalmoment delen heeft ook geen zin. Hij kan hier ten slotte niets mee.

Niet iedereen kan omgaan met een partner die ziek wordt. Het is makkelijk roepen dat je in voor en tegenspoed bij elkaar blijft. Het is makkelijk zeggen dat als hij echt van mij houdt hij wel bij mij blijft. Clichés waar ik het totaal niet mee eens ben.

Ik heb de vreselijke mazzel dat ik verkering heb met een vent die mij neemt zoals ik ben.

PUNT.