Maar ook iets met niet buitengesloten willen zijn
Chronisch ziek zijn betekent, in mijn geval, plannen, plannen en nog eens plannen. Waar voor 2009 spontane afspraakjes altijd meer dan welkom waren, is dat nu niet meer te doen. Waar ik vroeger 4 / 5 dagen leuke afspraken had, buiten werk en sporten om, het ik er nu 1 ..... misschien 2 per week.
Waar ik vroeger ieder feestje afliep, moet ik daar nu goed over nadenken.
Nadenken of de PEM het waard zal zijn. Een verjaardag is zwaar. LOODzwaar. Veel te veel prikkels. En vaak spreek je degene waar je voor komt niet eens echt. En dus, als ik ga, knal ik dwars door al mijn grenzen heen zonder dat het mij oplevert wat belangrijk is voor mij. Namelijk contact met jou.
En toch hoop ik dat iedereen mij blijft vragen. Zodat ik het gevoel krijg dat ik er toe doe. En vraag ik iedereen op mijn beurt weer niet boos of teleurgesteld te zijn als ik niet kan komen. Omdat de PEM die mij, na zo'n feestje, dagenlang in zijn of haar greep houdt een zware prijs is om te betalen.
Sowieso moet ik een echt goede dag hebben om überhaupt te kunnen.
Om überhaupt de vele prikkels aan te kunnen.
Om überhaupt uren te kunnen zitten of, nog erger, te moeten staan.
Vandaag kwam ik. Deze apjes tegen.
Apjes van mensen die het ECHT begrijpen.
Apjes die ik wil delen.
Die mijn inspiratie waren voor dit blogje.
Heb jij een chronisch ziek iemand in jouw vriendenkring .....
En wil jij er voor diegene zijn?
ECHT voor diegene zijn ......
Toon dan begrip. Geloof mij, we lopen het liefst ieder feestje af, werken liever meer dan fulltime, sporten liever iedere dag (nou ja .... dat niet) en willen niets liever dan 100% uit het leven halen. Samen met anderen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten