Vandaag is zo'n dag dat de haat vreselijk oplaait.
Het is toch niet te geloven dat een medeschuitjegenootje niet serieus genomen werd omdat zij ME had waardoor haar borstkanker zo laat ontdekt werd dat er geen kans meer voor haar was?
Omdat ME tussen je oren zit is zij vanmorgen overleden. En dat kan en mag NIET gebeuren.
Vandaag zijn deze woorden gepubliceerd in het Noord-Hollands Dagblad.
“Ik had nog niet dood gehoeven. Als ik kom te overlijden, vraag ik de mensen om de petitie voor erkenning van ME te tekenen. De artsen hebben mijn tumor te laat ontdekt, doordat ze mij als ME-patiënt niet serieus namen”.
Denise de Hoop.
8 oktober 1967 – 28 december 2012
Ik ben vreselijk boos op hoe sommige artsen in Nederland tegen ME aan durven kijken. Artsen die niet verder willen en kunnen kijken dan hun neus lang is. Artsen die vooringenomen hun patiënten routinematig aanhoren. Artsen die .....
Gelukkig spreek ik niet over alle artsen in Nederland. Ik ben gelukkig nog geen arts tegengekomen die mij en mijn klachten niet serieus neemt. Maar iedere arts die ME en dus zijn of haar patiënt niet serieus neemt is er een te veel.
Denise laat een gezin achter. Een gezin dat door moet met de gedachte dat als de artsen hun vrouw en moeder serieus genomen hadden, ze hier nog had kunnen zijn. Met ME, maar wel in leven! Ik hoop dat de artsen die haar niet serieus genomen hebben 's nachts in hun bed zo nu en dan terugdenken aan Denise en de fouten die ze gemaakt hebben. Ik hoop vooral dat ze er wat van geleerd hebben. Dat ze de volgende 'ME patiënt' als mens zien met een fysieke ziekte en de daarbij behorende klachten en hem of haar wel serieus zullen nemen.
Dit blogje is een eerbetoon aan Denise de Hoop. Ik wens haar man en beide dochters, de rest van de familie en dierbaren alle sterkte toe de komende tijd.
Als je nog niet getekend hebt, vraag ik je de petitie te tekenen ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten