Grenzen verleggen

Iets met grenzen
Maar ook iets met deze constant verleggen

Tijdens je leven verleg je constant grenzen. In je werk, in je sport en ook in je wezen. Door dingen die je meemaakt, je carrière wilt maken, telkens een team hoger wilt spelen of een betere tijd wilt neerzetten. 

Dat vindt ‘men’ heel normaal. Sterker nog: Dat verwacht ‘men’ van je. 

Als je ziek wordt, krijg je met andere grenzen te maken. Als je gedwongen afscheid moet nemen van zaken die belangrijk voor je zijn, kan je dat op verschillende manieren doen. Mijn manier is mij realiseren dat het is zoals het is. Accepteren dat dingen veranderen waar ik geen controle over heb en genieten van de dingen die daarvoor terug komen (het oprecht waarderen van, in de ogen van gezonde mensen, vaak kleine dingen) en proberen te genieten van de herinneringen (ik heb dat en dat toch maar mooi gedaan). 

Doordat je lijf is zoals het is …. Of wordt zoals je nooit verwacht had dat het zou worden, verleg je ook op dat vlak grenzen. 

Een scootmobiel. Vreselijk om te (moeten) hebben, maar voor mij de beste optie omdat ik leuke dingen wil kunnen blijven doen en NIET geduwd wil worden. Door niemand!

Een GPK (Gelukkige Parkeerkaart volgens een medeschuitjegenotje). Vreselijk dat ik hem kreeg, maar het maakt mijn wereld weer groter. Ik kan weer afspreken en weet dat ik mijn Sabine altijd in de buurt van waar ik zijn moet, kan parkeren. 

Een eigen parkeerplek voor de deur. Vreselijk dat er een bord met een rolstoel en mijn kenteken op staat, maar ik kan in het weekeinde ook weer boodschapjes doen of de deur uit gaan zonder stress of ik die auto wel weer kwijt kan als ik thuiskom en dus zwetend van de uitputting languit op de bank wil. NU!

Medicijnen. Vooral zware pijnstillers. Vreselijk dat ik die aanneem van mijn artsen, maar het maakt het mogelijk om dingen die ik ECHT NIET wil missen, niet te hoeven missen omdat ik pijn heb. 

En vergeet mijn slaappillen niet. Éen keer in de week mag ik een halve. Éen keer in de week ben ik dus 6 uur ‘out’. Krijgt mijn lijf eindelijk rust en kan ik de volgende dag ‘knallen’. 

Waar ik heen wil met dit blogje? 
Dat ‘men’ verwacht dat je grenzen verlegd. En dat je dit ook mag doen in werk, sport of geestelijk, maar …. Dat als je je grenzen verlegt m.b.t. je ziek zijn en dus na heel lang de hik hebben toch kiest voor hulpmiddelen …. Dat dat dan soort van niet goed is omdat je dan ‘toegeeft’ aan je ziek zijn. 

Net alsof dat een keuze is. Dat ziek zijn. 

Dus lieve mensen …. Onthoud dat iedereen grenzen verlegd. Daar wordt je, in de meeste gevallen, een mooier mens van. En volgens mij geldt dat ook voor mij!